Column Jeff Wadt: Op bezoek bij Tavaris Techniek.

Mij is gevraagd opnieuw een column te schrijven voor het Tavaris-blad, de tweede editie. Ik heb beloofd een serieuze poging te doen. Aangezien ik inspiratie nodig had en natuurlijk niet de column van het vorige nummer kon herhalen ben ik afgereisd naar Tavaris, locatie Techniek. Dat op één van de eerste mooie dagen van dit jaar, dus een aangenaam fietsritje naar mijn bestemming. Die ik probleemloos vond met assistentie van Google Maps. Als ik in twee woorden zou moeten samen-vatten wat me daar het meest trof dan zijn dat, in willekeurige volgorde: ruimte en professionaliteit.

Bij binnenkomst was ik gelijk in de kantine. Meer dan genoeg gezellige ruimte voor de maximaal twintig man die tegelijk in het pand kunnen werken. Al zag ik dat de werknemers niet hun tijd verspilden met koffiedrinken. Ik passeerde een fietsenwerkplaats, voor weinig kun je er je fiets in behandeling laten nemen. Zag er niemand en ik liep door. Ik kwam in een verrassend grote ruimte terecht, een heel aantal mannen en vrouwen was er aan het klussen. Uitsluitend met hout, kwam ik achter. “Wat ben je aan het doen?” Vroeg ik iemand. Hij legde uit dat hij wat aanpassingen aan een opklapbaar bankje deed. “Al is het bankje niet goed, zei hij. Het schuurt aan bij het open een dicht klappen.” Hij liet het me zien, het ging over een lange plank die een millimeter te lang afgezaagd was. “Ik zou veel ernstiger fouten gemaakt hebben”, zei ik. We bleven nog wat aan de praat, de man had heel wat te vertellen over wat hij daar deed. Dat maakte me duidelijk dat hij met passie en professionaliteit zijn vak beoefende. Wat verderop was een aantal vrouwen gezamenlijk bezig. Ze reageerden niet echt toen ik ze aansprak. Ze waren hard aan het werk aan een grote houtconstructie en, vulde ik in, zaten niet op een pottenkijker te wachten. Ik keek eens goed en zag dat ze heel net werk afleverden.

Ik besloot naar huis te gaan maar eerst nog een kopje koffie te pakken in de kantine. Ik vertelde daar iemand dat ik aan het kijken was wat hier gebeurde om daarover een stukje te schrijven voor het Tavaris-blad. “Wil je zien wat ik doe?” vroeg hij. Het was eigenlijk niet mijn bedoeling verder te kijken, maar dit leek me leuk. Hij bleek met pallethout aan de slag, vertelde dat hij oude pallets sloopte en daar weer elementen van maakte. Bestemd voor de Woodwall, een bedrijf dat de elementen plaatst tegen de buitenmuren van gebouwen. Enthousiast vertelde hij me meer over het werken bij Techniek, ik trok de conclusie dat zijn bezigheden zeker niet geestdodend waren.

Hij wees me op een plek waar ik nog niet geweest was. Een grote houtwerkplaats. Het bleek er niet één van de minsten, een grote ruimte met professionele apparatuur. Met een grote afzuiginstallatie, een must omdat je bij het houtbewerken veel stof maakt. Ik ging weer terug naar de kantine om mijn restant koffie op te drinken. Daarna op de fiets de zon weer in. Ik dacht bij mezelf: respect voor wat men hier bij Techniek neerzet. En het is er nog gezellig ook.